پاییز 1385 - عشق را نباید دست کم گرفت چون دامن گیر است

شبی غمگین شبی بارانی و سرد

                                              مرا در غربت فردا رها کرد

دلم در  حسرتش ماند  

                                              مرا چشم انتظار کوچه ها کرد

به من می گفت تنهایی غریب است

                                             ببین با غربتش با من جه ها کرد

تمام هستی ام بود و ندانست

                                            که در قلبم چه آشوبی به پا کرد

و او هرگز شکستم را نفهمید

                                           اگر چه تا ته دنیا صدا کرد...

به آسمان بگویید
دیگرنبارد
اشکهای من همه عالم را سیراب می کند
به زمین بگویید
دیگر نلرزد
که دلم به اندازه ویرانی تمام دنیا لرزیده است
به کودکان آواره بگویید
دیگر ننالند
که من به اندازه تمام ناله هاشان
فریاد در سینه حبس کرده ام
به عقربه ها بگویید
دیگر به دنبال هم ندوند
که من به اندازه تمام ثانیه ها لحظه ها را شمرده ام
شمرده ام تا . . .

قلبهایمان برای هم می تپد

اما زبان از گفتن این همه حقیقت سر باز می زند

 مهربانم تو بگو!

بعد از تو از کدام دریچه آسمان را به تماشا بنشینم

و با کدام واژه عشق را معنا کنم

بی تو همه ی فصلها خاکستری و همه ی ستاره ها خاموشند

کیفر شکستن دل من چند جاده غربت و چند آسمان تنهایی است

باور کن من هنوز هم به قداست چشمان تو ایمان دارم

شب است !

ساکت و آرام به مهتاب شب روشن نگاه می کنم

حتی تپش ثانیه ها را در وجودم حس نمی کنم

و لحظه ای نیست که با یاد تو آرام نگیرم

تو را دوست دارم. این را بارها گفته ام . نه؟

و مثل اینکه به تو تا پای جان انس گرفته ام و این عادت نیست. دوستی و مهر است . نه؟

چه روزی می تواند غمگین تر از روزی باشد که نگاهت را از من دریغ کنی

چیزی زیباتر از عشق و جاودانه تر از دوستی در این دنیا وجود ندارد

قلبهایمان برای هم می تپد

اما زبان از گفتن این همه حقیقت سر باز می زند

 مهربانم تو بگو!